หนังสือนิยายที่อ่านแล้วอ้าปากค้างทุกๆสองหน้าโดยเฉพาะช่วงแรกๆของหนังสือ หลายๆประโยคอ่านแล้วก็ทวนประโยคนั้นซ้ำไปซ้ำมาจนแบบอินมาก หลายๆประโยคก็inspire มากๆ เป็นหนังสือเล่มแรกที่มูราคามิเขียน รู้สึกว่าอ่านจบแล้วไม่เคว้งเท่ากับเล่มหลังๆที่เคยอ่านมาก่อน รู้สึกได้ถึงความเชื่อมโยงบางๆของวัฒนธรรมหนังสือแบบมูราคามิที่มีกับหนังสือเล่มต่อๆมา รู้สึกอยากอ่านทั้งหมดใหม่ตามปีที่เขียน อ่านเล่มนี้จบก็เพิ่งนึกได้ว่าตัวเอกไม่มีชื่อ เป็นหนังสือที่ตัดฉากสลับไปมาได้ตื่นเต้นมาก บางฉากก็ไม่เข้าใจว่ามีประโยชน์ต่อเนื้อหามากแค่ไหน แต่เหมือนเป็นฉากพักความคิด ตัวเอกเล่าเรื่องย้อนไปได้เรื่อยๆ ดูงงแต่พออ่านจบแล้วก็เข้าใจเรื่อง อ่านจบแล้วรู้สึกหนังสือบางมาก แต่ได้อะไรมาเยอะเหมือนกัน ช่วงท้ายๆเริ่มเป็นเนื้อหา ไม่ได้ปรัชญาอะไรมากมาย อ่านจบแล้วคว้าเล่มต่อไปแทบไม่ทัน อยากได้ฟีลลิ่งเคว้งๆอีก ยังเคว้งไม่พอ ยังอินกับเพลงฝรั่ง แอลกอฮอล์ มหาวิทยาลัย วัยรุ่นไม่พอ อ่านแล้วรู้สึกต้องกลับมาอ่านใหม่ ตอนอ่านครั้งแรกกับตอนอ่านครั้งที่2 ได้อะไรไม่เหมือนกันแน่นอน
ชอบ
-ที่ไปหาจิตแพทย์ เรื่องกระต่ายใส่นาฬิกาที่ไม่เดิน&ตลกที่บอกว่าต้องไปหาหมอฟันเพิ่มด้วย
-"ไม่มีงานเขียนใดสมบูรณ์แบบ เฉกเช่นไม่มีความท้อแท้สิ้นหวังสมบูรณ์" แค่ประโยคเปิดก็อ่านแล้วตายคาที่แล้ว
-แนวคิดของมุสิกเรื่องคนรวย เปรียบเทียบได้เข้าใจ ชัดเจนมาก ที่บอกว่าเหมือนดาวเทียมขึ้นวงโคจร พอเข้าไปอยู่ในวงโคจรแล้วก็ไม่ต้องใช้เชื้อเพลิงอีก แต่คนจนๆต้องดิ้นรนทุกวันๆ กับเรื่องเล็กๆน้อยๆ
-การบรรยายสภาพอากาศ รู้สึกว่าร้อนไปกับหนังสือจริงๆ เห็นภาพ
-ไม้เมตร 5555555
-รายการสิ่งที่ได้รับกับสิ่งที่ทำลาย
-ความเป็นเพื่อนแบบงงๆระหว่างตัวเอกกับมุสิก
No comments:
Post a Comment